 |
Έκατσα που λέτε εψές να δω τον αγώνα του παραρτήματος με την Μάριμπορ. Όπως και η μισή Κύπρος, ευχόμουνα και εγώ για ένα κακό τους αποτέλεσμα έτσι επειδή επίρεν πολλά ο νους τους αέρα τα τελευταία 2-3 χρόνια. Με θαυμασμό και έκπληξη είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου (και μάλλον η τελευταία) την ομάδα του αποέλ, ναι του αποέλ!!!!, να αδικείται. Αν πω πώς με χάλασε θα ήταν μέγα ψέμα, ούτε κατά διάνοια να συμβεί αυτό.
Παρόλα αυτά μπορώ να πω ότι ένιωσα μία μικρή εξιλέωση και μικρο-ικανοποίηση αν θέλετε, κάπου βαθιά μέσα μου, απλούστατα γιατί είδα τους απέναντι να νιώθουν αυτό που εγώ νιώθω εδώ και χρόνια. Οφείλω να ομολογήσω όμως ότι την ίδια ώρα ένιωσα και κάπως περιέργα αφού στον νου μου ήρθαν άπειρες φάσεις όπου η ΟΜΟΝΟΙΑ είχε αδικηθεί και μάλιστα σε παιχνίδια απέναντι στο παράρτημα. Όσο και αν ήθελα να πιστέψω και να παραδεχτώ ότι είχαν το κάθε δικαίωμα να παραπονιούνται, κάπου στον νου μου υπήρχε ένα ερώτημα.. Πώς μπορούν να κατακρίνουν μία αρνητική διαιτησία εις βάρος τους, όταν αυτοί οι ίδιοι εδώ και πολλά χρόνια κλέβουν παραστάσεις με τέτοιες διαιτησίες στα κυπριακά γήπεδα???!! Όταν αυτοί οι ίδιοι εδώ και πολλά χρόνια γεμίζουν το κυπριακό ποδόσφαιρο με βρωμιά, ψευτιά και υποκρισία??? Όταν η ιστορία τους ολόκληρη είναι ντυμένη και άμεσα συνδεδεμένη με τις πιό θλιβερες και τραγικές αδικίες που αντίκρυσε ο τόπος αυτός???
Απόν αντρέπεται ο κόσμος εν δικός του, λέει μια κυπριακή παροιμία. Φυσικά στην Κύπρο του νεοαρχοντοχωριατισμού τα πάντα έχουν μηδενιστεί και ο καθένας προσμαρμόζει τα πάντα γύρω από τα δικά του θέλω. Ο καθένας βλέπει τον εαυτό του και μπορεί σε λίγα λεπτά να ξεχάσει καταστάσεις που βαρένουν και μαυροπινακίζουν την αξία του, την τιμή του και το ήθος του. Κάτι έτσι έχει συμβεί και με τους απέναντι με την διαφορά ότι αυτοί δεν έχουν ξεχάσει ένα ή δύο περιστατικά, αλλά ένα τεράστιο μέρος της ιστορίας του κυπριακού ποδοσφαίρου. Γιατί η βρώμα και η μπόχα τους κρατάει εδώ και χρόνια και θα κρατήσει ακόμα τόσα.
Δύο λόγια θα σου πω όμως...
Την αδικία όπως την έζησα δεν θα την ζήσεις ρε αλλόθρησκε. Μην ξεχνάς ότι μία αδικία ήταν και ο λόγος της ίδρυσής μου. Η αδικία η δική μου με έχει φτάσει στα όρια της τρέλλας και της παράνοιας και με έχει αφήσει κουρέλλι άπειρες φορές. Και άλλες τόσες είναι οι αδικίες που με άφησαν αμέτρητα βράδια ξάγρυπνο, να κοιτάω το ταβάνι με το ''γιατί'' στο μυαλό μου. Μην ζητάς λύπηση και κατανόηση. Αυτοκριτηκή να κάνεις πρώτα και όταν με το καλό βρείς τις διαφορές της δικής μου και της δικής σου αδικίας, τότε και μόνο τότε θα μπορέσεις να αυτοκτονήσεις ελέυθερα.
Δεν θέλω να επεκταθώ και να αναφέρω γεγονότα αφού θα μπορούσα να γράφω για αρκετές ώρες. Εξάλλου δεν χρειάζεται να πω και κάτι παραπάνω όλα γνωστά και χιλιοειπομένα είναι... Απλά κάνε μου μια χάρη... Την επόμενη φορά που θα σκεφτείς την δική σου αδικία, πάρε πέντε λεπτά να το ξανασκεφτείς και δες για λίγο την αδικία που ΕΣΥ πρόσφερες τόσα χρόνια... Τότε και μόνο τότε θα την νιώσεις όπως πραγματικά σου αξίζει...
