Σε ζηλεύω ρε ΟΜΟΝΟΙΑ, πραγματικά σε ζηλεύω, και ποιός δεν θα σε ζήλευε όταν έχεις στα πόδια σου ολάκερη στρατιά. Μια στρατιά που δεν χρειάζεται και πολλά για να σε πάρει στους ώμους της και να σε βγάλει από τούτο εδώ το μαρτύριο. Δεν χρειάζεται δόξες, ομίλους και χαρές για να σφίξει τα δόντια σε τούτη τη δύσκολη στιγμή. Το μόνο που την οδηγεί σαν άστρο φωτεινό είναι η πραγματική αγάπη για σένα, όπως την αγάπη που νιώθει ένα παιδί για την μάνα του.. Σήκωσε το κεφάλι και κοίταξε στα μάτια τον κάθε ένα από εμάς σαν να είσαι η ίδια μας η μάνα. Σήκωσε μαζί μας το κεφάλι σου και κοίταξε τους εχθρούς σoυ κατάματα, όπως βλέπει το λιοντάρι το θείραμα του. Κάνε τους να σκήψουν το βλέμμα από σεβασμό και φόβο, γνωρίζοντας ότι δεν μπορούν να κάνουν και πολλά. Κανένας δεν ξεγέλασε τον θάνατο και κανένας δεν μπορεί να σταθεί μπροστά μας όταν εσύ έχεις εμάς και εμείς εσένα.
Και αν κάπου νιώσεις μόνη, δεν είναι γιατί τα παρατήσαμε αλλά γιατί σε αφήσαμε να μας προσπεράσεις και βλέπωντας σε πάνω στο κάτασπρο σου άλογο να σε καμαρώνουμε με δάκρυα στα μάτια. Αν όντως νιώσεις μόνη, γύρισε απλά το κεφάλι προς τα πίσω και σου το υπογράφω με το ίδιο μου τα αίμα εκεί θα μας δείς. Εκεί να σε ακολουθάμε, ενώ οι δρόμοι να ανοίγουν διάπλατα μπροστά μας. Και αν από τις μάχες λαβωθούμε και μείνουμε άοπλοι εσένα μην σε μέλει. Με γυμνά τα χέρια και πάλι θα πολεμάμε, μην σε πνίξει και πάλι η μιζέρια.
Ένα τρεμούλιασμα με πιάνει κάθε φορά που σκέφτομαι εσένα. Σε σκέφτομαι στον θρόνο σου, με το ολόχρυσο σου στέμμα να βλέπεις τον λαό σου που τόσο πολύ ίδρωσες για να κερδίσεις. Έναν λαό που δεν συγκρίνεται με κανένα, έναν λαό που δεν μασάει από χρόνια, ούτε από μάχες. Έναν λαό που για σένα έκανε τα δάκρυ αίμα, και το αίμα πάλι δάκρυ. Νέοι και γέροι, παιδιά και γυναίκες όλοι μαζί θα παλέψουμε όποτε εσύ το ζητήσεις και όποτε είναι αναγκαίο.
Ξέρεις τί σημαίνει ζωή χωρίς εσένα; Ξέρεις τι σημαίνει να μην υπάρχεις παρά μόνο στο μυαλό σαν σκέψη; Τί χειρότερο από το να χάνεις κάτι που αγαπάς, πιό πολύ και από την ζωή σου. Δεν θα το αφήσουμε στο έλεος του θεού και της τύχης, εμείς εδώ θα μείνουμε μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, μέχρι να γράψουμε με ολόχρυσα γράμματα την δική μας μοναδική ιστορία πάνω σε μνημεία και πλάκες, αλλά προπάντων μέσα στις καρδιές μας. Άλλωστε η ιστορία σου και ο πανμέγιστος λαός σου είναι αυτά που σε έκαναν αυτή που είσαι. Είναι αυτά που κάνουν τους εχθρούς σου να σε αντικρίζουν με τόσο ζήλο. Οι πράξεις μας τους πονάνε ακόμα τόσο, αφού ξέρουν ότι θα έρθει η στιγμή που και πάλι θα βρεις το μονοπάτι και σιγά σιγά θα βρεθείς καμαρωμένη στον θρόνο σου. Κράτα γερά για λίγο ακόμα και θα το δείς.
Και εσύ τιμημένε αυτέ λαέ, μην σκύψεις ούτε στιγμή το κεφάλι έχουμε υποχρέωση να σταθούμε στο ύψος μας. Έχουμε υποχρέωση να προστατέψουμε αυτό που με τόσο ιδρώτα και πόνο δημιούργησαν οι προγόνοι μας. Και όταν μαζί τα καταφέρουμε να είστε σίγουροι ότι θα εξιλεωθούμε. Όταν μαζί αντικρύσουμε την ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ να ανεβαίνει πίσω εκεί που της ανήκει, τότε και μόνο τότε θα μπορέσουμε να εφησυχαστούμε. Και να είστε σίγουροι ότι μαζί με εμάς θα βρίσκεται και ένα κομμάτι του ουρανού. Ένα κομμάτι που όπως όλα τα άλλα λησμονεί τις παλιές καλές εποχές, ένα κομμάτι όμως που αδρανεί και βρίσκεται ανήμπορο εκεί ψηλά στα αστέρια, περιμένωντας από εμάς εδώ κάτω να παλέψουμε και για αυτούς. Μην ανησυχείς κ. Λάμπρο, κ. Αντρέα, Αιμίλιε, Κωσταντίνε, Γιώργο, αυτός ο λαός θα τα καταφέρει για εμάς, για εσάς και γιατί η μοίρα δεν μας αφήνει να σκεφτούμε διαφορετικά.
Να γίνεις και πάλι δοξασμένη, λαμπερή και τιμημένη..
