 |
Κάπου στην Γηραιά Αλβιώνα με το ρολόι στον υπολογιστή να κυλάει αργά αργά προς το ξημέρωμα, οι σκέψεις δεν λένε να τελιώσουν. Από την μια περηφάνια, και από την άλλη θλίψη. Ούτε η επιλογή του replay στο youtube, η οποία θα σε πάρει για λίγα λεπτά εκεί, δεν μπορεί πλέον να καλύψει τα κενά. Πάνε μήνες που βρέθηκα για τελευταία φορά εκεί στο πέταλο, εκεί μαζί με τα αδέρφια. Πάνε μήνες που έχω να δώσω την ψυχή μου για κάτι που πραγματικά αγαπώ. Και μου 'χει λείψει..
Κάνω να ανοιγοκλείσω τα μάτια για λίγο, μπας και βρεθώ εκεί έστω για λίγα λεπτά, μπας και τελικά η ιδέα μου ήταν που νιώθω τόσο μακριά. Όμως δυστυχώς δεν είναι... Με το άνοιγμα, πάλι εκεί μπροστά μου η άψυχη οθόνη του υπολογιστή να με κοιτάζει λες και έχει γίνει ο δεύτερος μου εαυτός. Πλέον η έννοια της λέξης υπομονή έχει ξεπεραστεί προ πολλού, πλέον τα συναισθήματα δεν μπορούν να πνίγοντε άλλο.
Πότε;
Πότε θα έρθει η μέρα που θα ξαναπάρω και εγώ την δική μου θέση, δίπλα στα πλαστικά καθίσματα, εκεί όπου από παιδί έχω μάθει πώς να παραδίδω το σώμα μου και την ψυχή μου. Τώρα και τα δύο εγκλωβισμένα σε ένα άλλο κόσμο, κάτι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, περιμένουν να ξεφύγουν από αυτή την αδράνεια και να χαθούν έστω για δύο ώρες στην μυρωδιά από τα καπνογόνα και τις φωτοβολίδες, τις μελωδίες και τα τραγούδια μας. Να ξεφύγουν από την αδράνεια και να νιώσουν την ζάλη και τον πονοκέφαλο που φέρνει το πίσμα και η φωνή σου, μέχρι να έρθει η στιγμή που θα κλείσεις το στόμα για να σηκώσεις τα χέρια στον αέρα, μόνο και μόνο επειδή το επιβάλλει το σύνθημα.
Κάποτε μου είχαν πει ότι η αγάπη και ο έρωτας είναι δύο πράγματα τα οποία μόνο με τον άνθρωπο σου μπορείς να τα ζήσεις και να τα νιώσεις. Μεγαλώνοντας όμως κατάλαβα το αντίθετο. Ίσως γιατί αυτός που μου το είπε δεν έζησε ποτέ την έννοια του οπαδισμού όπως την έζησα και την ζω εγώ, ίσως γιατί και εγώ ο ίδιος δεν θέλησα να ζήσω αυτό που μου είπε. Και άλλωστε γιατί να το κάνω αφού σαν οπαδός έχω όλα όσα μου αρκούν, με το πιό σημαντικό... έναν ''αιώνιο έρωτα''. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι αν τα αισθήματα δεν είναι αμοιβαία, τότε ο έρωτας θα αποδυναμωθεί και θα γίνει συνήθεια. Στον οπαδισμό αυτό δεν ισχύει. Μία απογοήτευση θα φέρει κλάμα, λύπη, στεναχώρια, μα προ πάντων πίσμα και πόρωση. Και όταν θα φύγεις από το γήπεδο με σκυμμένο το κεφάλι, δεν φτάνει παρά μόνο μία παλιά ανάμνηση να σε κάνει να το ξαναυψώσεις περήφανα. Να το υψώσεις γιατί αγαπάς πραγματικά αυτή την ιδέα, γιατί θα έδινες και την ζωή σου αν χρειαζόταν.
Έχω πεθυμήσει εκείνα τα ενενήντα λεπτά φωνής, εκείνα τα ενενήντα λεπτά της απόλυτης εξιλέωσης. Εκεί όπου η κάθε σταγόνα από τον ιδρώτα να γράφει ΟΜΟΝΟΙΑ, εκεί όπου το κάθε γράμμα από τα συνθήματα να κρύβει πίσω του ένα ιερό σκοπό, μία τεράστια λατρεία, έναν απέραντο έρωτα..
Και εγώ περιμένω μέχρι την ημέρα της αντάμωσης, μέχρι να ξαναβρεθώ και πάλι στο πλευρό σου...
ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΤΟ ΠΕΤΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ.
Σεξ-ώριστος.
