Δυστυχώς την τελευταία εβδομάδα ακούσαμε και είπαμε πάρα πολλά όλοι μας. Φτάσαμε στο σημείο να βρίζουμε ο ένας τον άλλον, να κρίνουμε και να αμφισβητούμε τον ΟΜΟΝΟΙΑτισμό του κάθενός από εμάς και κυρίως να έχουμε δημιουργήσει μία κατάσταση χάους ανάμεσα στις τάξεις των οπαδών μας. Δικαιολογημένα και μη, ο κάθε ένας εκφράζει την δική του άποψη, με βάση τα όσα ξέρει και τα όσα πιστεύει. Δεν θα κρίνω ούτε θα σχολιάσω τις απόψεις που ακούστηκαν, αφού δεν βρήκα κάποιαν με την οποία μπορώ να ταυτιστώ εκατό τα εκατό, αλλά ούτε κάποια με την οποία διαφωνώ κατηγορηματικά.
Παρολαυτά, για πρώτη φορά προσπάθησα να βάλω τον εαυτό μου σε μία δύσκολη δοκιμασία, κοντράροντας το μίσος που κρύβω μέσα μου για τους ακατονόμαστους με την περηφάνια μου σαν ΟΜΟΝΟΙΑτης... και απέτυχα. Είπα λοιπόν στον εαυτό μου ότι δεν θα πάω με την μάζα και προ πάντων δεν θα αναγκάσω τον εαυτό μου να φθήρει, άθελα του, την αγάπη και το πάθος του για την ΟΜΟΝΟΙΑ. Και ότι ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό, είναι να πάω στο γήπεδο ξεχνώντας βαθμολογικές κατατάξεις και συμφέροντα, και να φωνάξω μια φορά για μένα και για κανέναν άλλο. Να υψώσω τα χέρια μου και να τα δώσω όλα γιατί έτσι έχω μάθει από παιδί, γιατί έτσι με έχει μάθει η ιστορία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και αυτοί που την έγραψαν. Γιατί θέλω να παραμείνει αγνή και όμορφη μέσα στην καρδιά μου, έτσι όπως είναι από την ημέρα που γεννήθηκα μέχρι και την ημέρα που θα πεθάνω... και πέτυχα. Με την συνείδηση μου καθαρή πλέον και αφού τελείωσε ο αγώνας, νιώθω το ίδιο αγνός και καθαρός όσο πριν, ξέρωντας ότι έκανα αυτό που μπορούσα... αυτό που έπρεπε.
Παρολαυτά, για πρώτη φορά προσπάθησα να βάλω τον εαυτό μου σε μία δύσκολη δοκιμασία, κοντράροντας το μίσος που κρύβω μέσα μου για τους ακατονόμαστους με την περηφάνια μου σαν ΟΜΟΝΟΙΑτης... και απέτυχα. Είπα λοιπόν στον εαυτό μου ότι δεν θα πάω με την μάζα και προ πάντων δεν θα αναγκάσω τον εαυτό μου να φθήρει, άθελα του, την αγάπη και το πάθος του για την ΟΜΟΝΟΙΑ. Και ότι ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό, είναι να πάω στο γήπεδο ξεχνώντας βαθμολογικές κατατάξεις και συμφέροντα, και να φωνάξω μια φορά για μένα και για κανέναν άλλο. Να υψώσω τα χέρια μου και να τα δώσω όλα γιατί έτσι έχω μάθει από παιδί, γιατί έτσι με έχει μάθει η ιστορία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και αυτοί που την έγραψαν. Γιατί θέλω να παραμείνει αγνή και όμορφη μέσα στην καρδιά μου, έτσι όπως είναι από την ημέρα που γεννήθηκα μέχρι και την ημέρα που θα πεθάνω... και πέτυχα. Με την συνείδηση μου καθαρή πλέον και αφού τελείωσε ο αγώνας, νιώθω το ίδιο αγνός και καθαρός όσο πριν, ξέρωντας ότι έκανα αυτό που μπορούσα... αυτό που έπρεπε.
Δεν ξέρω αν μπορώ να μεταπείσω όσους νιώθουν πικραμένοι με το αποτέλεσμα, και με τον προφανή τρόπο που προήλθε, όμως νιώθω υποχρέωση να προσπαθήσω. Νιώθω υποχρέωση να επαναφέρω την αγνότητα του ΟΜΟΝΟΙΑτισμού σε όσους την έχουν ξεθωριάσει, έστω και αν είμαι ένας, έστω και αν δεν έχω την δύναμη της μάζας. Γιατί αυτοί που συνήθως έχουν πετύχει περισσότερα, είναι αυτοί που ξεκίνησαν σαν μειωνότητα ή ακόμα και μόνοι. Για να το κάνω αυτό θα πρέπει να πάω αρκετά χρόνια πίσω, τότε που οι στιγμές αιχμαλωτίζονταν μαυρόσπαρες και που οι αλάνες δεν είχαν καμία διαφορά με τα γήπεδα. Ήταν τότε που η αδικία και η φτώχεια των ανθρώπων υπερνικούσε τα σχεδόν ανύπαρκτα ιδανικά τους. Τότε που οι άνθρωποι έψαχναν μία προσωρινή διέξοδο για να ξεχάσουν τα προβλήματα της καθημερινής βιοπάλης για ένα κομμάτι ψωμί. Ήταν και τότε που ο αθλητισμός μπήκε κάπου στην μέση, για να ξεκουράσει τα ήδη κουρασμένα μυαλά του λαού και να του προσφέρει λίγες ώρες ψυχικής ηρεμίας. Τότε που, παρά τις όποιες δυσκολίες, όλα ήταν αγνά και αληθινά στις ζωές των ανθρώπων, όπως και η αγάπη για τον αθλητισμό, αλλά προπάντων όπως και οι ίδιοι οι άνθρωποι. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, και με το πέρασμα των χρόνων, κάποια κομμάτια του αθλητισμού έγιναν θεσμοί και αυτοί με την σειρά τους μεταμορφώθηκαν σε αναπόσπατα κομμάτια της ρουτίνας και της καθημερινότητας του λαού, ριζόνοντας για τα καλά στις καρδιές του. Τόσο πολύ μάλιστα, που η συνήθεια έγινε λατρεία. Μία λατρεία που εμπλουτιζόταν από πάθος, και την αγνότητα που ήδη υπάρχε στις καρδιές του λαού. Αρκετοί ήταν αυτοί που προσπάθησαν να αποτρέψουν τη δυναμική του γεγονότος, πολλές φορές με ανίθηκους και ύπουλους τρόπους, όμως άδικα προσπάθησαν. Με τα χρόνια, η λατρεία, το πάθος και η αγνότητα έκτισαν μία απεριόρηστη περηφάνια που ταυτίστηκε με μόνο ένα κομμάτι του αθλητισμού, και που έμελλε να είναι και το μοναδικό στα χρονικά. Κι αυτό, ήταν η ΟΜΟΝΟΙΑ.
Ένα κομμάτι του αθλητισμού που δεν κατάφερε μονάχα να κερδίσει τις καρδιές των ανθρώπων, αλλά ενός ολόκληρου λαού. Ένα κομμάτι του αθλητισμού που έγινε τρόπος ζωής και που έκφραζε μία τεράστια ανθρώπινη μάζα, αυτήν της εργατιάς και του μεροκάματου. Όλα αυτά είναι που σκέφτομαι κάθε φορά που νιώθω κάτι να με κρατάει πίσω. Κάθε φορά που νιώθω λιγότερο περήφανος από εχθές.
Μπορεί οι τίτλοι και οι δόξες να έχουν γίνει όνειρα απατηλά, όμως θα έρθει η ώρα μας, να με θυμηθείτε. Είμαστε τόσο μεγάλοι στην ψυχή και στην καρδιά, πάντα είμασταν, που θα γυρίσει ο τροχός και για εμάς. Και δεν το λέω ούτε από συνήθεια μα ούτε για να απαλείνω τον πόνο μου. Απλά το πιστεύω, το νιώθω και προ πάντων το θέλω. Ας αφήσουμε όλοι λοιπόν τις διχόνιες και τους τσακωμούς, και ας πλουτίσουμε την ΟΜΟΝΟΙΑ με αγάπη, έτσι όπως την έχουμε μάθει και όπως της αξίζει. Όπως την έμαθαν οι τόσες χιλιάδες προγόνοι μας και ας νιώσουμε ότι συνεχίζουμε ένα έργο, έναν ιερό σκοπό, που πηγάζει μέσα από την αγνότητα, την αγάπη και την πίστη για την ΟΜΟΝΟΙΑ και σε όσους διαχρονικά πίστεψαν σε αυτήν.
Υπομονή αδέρφια, κρατάτε λίγο ακόμη.
Σεξ-ώριστος
Ένα κομμάτι του αθλητισμού που δεν κατάφερε μονάχα να κερδίσει τις καρδιές των ανθρώπων, αλλά ενός ολόκληρου λαού. Ένα κομμάτι του αθλητισμού που έγινε τρόπος ζωής και που έκφραζε μία τεράστια ανθρώπινη μάζα, αυτήν της εργατιάς και του μεροκάματου. Όλα αυτά είναι που σκέφτομαι κάθε φορά που νιώθω κάτι να με κρατάει πίσω. Κάθε φορά που νιώθω λιγότερο περήφανος από εχθές.
Μπορεί οι τίτλοι και οι δόξες να έχουν γίνει όνειρα απατηλά, όμως θα έρθει η ώρα μας, να με θυμηθείτε. Είμαστε τόσο μεγάλοι στην ψυχή και στην καρδιά, πάντα είμασταν, που θα γυρίσει ο τροχός και για εμάς. Και δεν το λέω ούτε από συνήθεια μα ούτε για να απαλείνω τον πόνο μου. Απλά το πιστεύω, το νιώθω και προ πάντων το θέλω. Ας αφήσουμε όλοι λοιπόν τις διχόνιες και τους τσακωμούς, και ας πλουτίσουμε την ΟΜΟΝΟΙΑ με αγάπη, έτσι όπως την έχουμε μάθει και όπως της αξίζει. Όπως την έμαθαν οι τόσες χιλιάδες προγόνοι μας και ας νιώσουμε ότι συνεχίζουμε ένα έργο, έναν ιερό σκοπό, που πηγάζει μέσα από την αγνότητα, την αγάπη και την πίστη για την ΟΜΟΝΟΙΑ και σε όσους διαχρονικά πίστεψαν σε αυτήν.
Υπομονή αδέρφια, κρατάτε λίγο ακόμη.
Σεξ-ώριστος
